De eerste stap naar vrede wat is dat eigenlijk? Toegeven aan de wensen van de ander? Sorry zeggen? Diep door het stof gaan omdat je het helemaal fout hebt gedaan?
Of eisen dat de ander sorry zegt. Dat de ander toegeeft dat hij of zij fout zit. Dat hij of zij diep door het stof gaat?
Als kind leerde ik het al. Onder druk sorry zeggen. ‘Nou, wat zeg je dan?’ Na lang zwijgen en nogmaals aandringen en ongemakkelijke stiltes gaf ik dan maar toe. Sorry, mompelde ik. Zo dan was ik er vanaf en kon weer spelen. Maar hoe naar het voor mij was geweest? Waarom ik zo boos was? Niemand die er naar had gevraagd. Zo leerde ik dat dat wat voor mij belangrijk was, wat ik nodig had en hoe ik me voelde niet belangrijk was.
En nu doe ik dat nog vaak. Maar sorry zeggen ook als ik eigenlijk helemaal niet sorry wil zeggen. Ik wil de lieve vrede bewaren. Geen gedoe. En ik durf al helemaal niet zeggen hoe ik me voel en wat ik nodig heb. Stel je voor. Daar komt alleen maar gedoe van. Dus zeg ik maar snel sorry. Maar van binnen voel ik dat niet. Daar voel ik verdriet, eenzaamheid of boosheid.
Herkenbaar? Wat ik nu liever doe in zo’n situatie? Ik probeer na te gaan waarom ik deed wat ik deed. Hoe voelde ik me? Wat verlangde ik? Zo erken ik mijn gevoel en mijn behoefte. Ik verbind me ermee en ik voel dat dat rust geeft. En dan kan ik misschien ook denken ‘Nou misschien was het niet zo’n handige manier om dat gevoel zo te uiten en mijn behoefte te laten zien.’
Ik probeer daarna eerlijk te uiten met een ik… omdat ….ik boodschap. Ik voel me boos omdat ik zo hecht aan gelijkwaardigheid. Ik ben echt geïrriteerd. Ik wil zo ga graag gehoord worden. Ik voel me eenzaam. Ik heb behoefte aan steun.
Hoe is dat voor jou om te horen? Zou je willen luisteren naar mijn verhaal en mij even niet onderbreken tot ik uitgepraat ben? Kun je mij helpen bij deze voor mij ingewikkelde klus?
Zo dat lucht op. Geen sorry maar eerlijk uiten hoe iets voor mij is en dan gewoon vragen wat ik nodig heb. Het lijkt zo simpel.
