…. of bazen, leerkrachten, sportcoaches. Wat is dat toch? Mensen die zo vriendelijk en hartelijk overkomen. Mensen die goede banen hebben, zinvol werk, een dienstauto, goed gekleed. Achter de schermen gaan ze tekeer tegen mensen die het niet met ze eens zijn.
Het gekke is, ik weet er zelf van. O nee ik heb in mijn werk als wethouder nooit geschreeuwd tegen de mensen met wie ik samenwerkte. Als juf trouwens wel eens tegen een klas. En thuis ook wel eens tegen mijn man of mijn zoon of dochter. Dus ik ken het mechanisme.
Het ligt aan of enorme stress of aan een enorm ego. En misschien wel aan het feit dat ik heel lang aan de buitenkant ophoud dat ik lief en vriendelijk wil zijn. Terwijl mijn binnenkant er niet mee in overeenstemming is. Dan krop ik het op. Ik sta niet meer in verbinding met mezelf. Trek me terug in mijn eigen gelijk. Durf niet eerlijk te zijn naar mijn omgeving. Toegeven dat ik het ook even niet weet, dat ik het lastig vind, dat ik me machteloos voel, overweldigd of eenzaam door alles wat er van mij gevraagd wordt.
Op zo’n moment heb ik altijd twee keuzes:
1. Schuld
Ik geef iemand de schuld. Die ander of mezelf voor de nare gevoelens die er in mij leven. Degene die de schuld heeft moet gestraft voor de stommiteit, laksheid, onbenulligheid of traagheid. ik ga schelden en tekeer. Ik kan ook mezelf de schuld geven. Ik voel me waardeloos ik besluit in mijn hoofd al om op te geven. Ik denk ‘Zie je wel, ik had er nooit aan moeten beginnen, ik kan dit ook helemaal niet, alles wat ik aanpak mislukt toch altijd.’
2. Reflectie
Ik kan ook iets anders kiezen. Ik ga na hoe ik me voel. Ik herken dat mijn hoofd vol zit met oordelen over mezelf of de ander. Dat die oordelen mijn gedachten zijn. Het is niet de waarheid. En ik erken het gevoel dat ik heb. Ik aanvaard dat gevoel voor dat moment voor mezelf. Ik stel gewoon vast, ‘Oké, ik voel me eenzaam, woedend, machteloos’. Daarna onderzoek ik wat mij nu zo’n gevoel geeft. Meestal zit er iets knel in mijn leven. De machteloosheid komt voort uit mijn verlangen om een probleem op te willen lossen, iets af te ronden. Mijn woede en eenzaamheid omdat ik meer begrip en empathie nodig heb. Iemand die mijn situatie begrijpt.
Heb ik dat allemaal erkenning gegeven dat kan ik bedenken op welke manier ik iets meer tegemoet kan komen aan die verlangens die ik heb. Ik maakt een plannetje om die behoeften een klein beetje meer te vervullen. Kortom, ik neemt zelf verantwoordelijkheid iets te doen aan die onrustige binnenkant. Zo krijg ik greep op mijn situatie en hoef ik niet meer te schreeuwen maar zoek ik de samenwerking.
