Soms komt mijn man vermoeid en wat chagrijnig van zijn werk. De leerlingen die hij lesgeeft wilden niet zo meewerken als hij zou willen en daardoor liep zijn goed voorbereide les minder goed. Dat is natuurlijk vervelend. Je wil de leerlingen graag iets bijbrengen, je weet hoe lastig de stof is en dan luisteren sommige kinderen niet.
Ik ben soms ook moe als ik van mijn werk kom. Als hij dan zegt dat het niet zo lekker liep ga ik allemaal adviezen geven. Kun je ze er niet uitsturen? Kun je het niet anders aanpakken in je les? Kun je je niet richten op de ijverige leerlingen? etc. etc.
Dat helpt mijn man niet om zich beter te voelen. Misschien voelt hij zich zelfs wel slechter. Al die tips waar hij niet om heeft gevraagd. Daar zit hij helemaal niet op te wachten.
Geweldloze communicatie heeft een goeie tip. Dat is de empathische lus. Laat merken dat je hoort wat hij zegt. Luister en ontvang zijn boodschap. O, had je een vervelende les? Wilden de kinderen niet luisteren. Hmmm baal je ervan? O, oké en je had het nog wel zo goed voorbereid? Dat maakt je chagrijnig? Je wil zo graag bijdragen aan het slagen van de kinderen. Heb je behoefte aan respect?
Ik luister alleen en probeer invoelend te zijn. Ik raad naar zijn behoefte en gevoel en laat merken dat ik hoor wat hij tegen mij zegt.
Grote kans dat hij zich een stuk beter voelt na zo’n gesprek dan wanneer ik allemaal adviezen op hem loslaat.