Kinderen die vragen…..

Kinderen die vragen worden overgeslagen. Dat hoorde ik als kind wel eens. Het was niet netjes om te vragen. Misschien werd het wel gezegd als je iets brutaal vroeg of eisend. Maar dat zinnetje zit toch ergens in mijn systeem. Ik vind het daarom vaak niet makkelijk om iets te vragen.

Gek eigenlijk want als je niet vraagt wat je nodig hebt krijg je het ok vaak niet. En als je niet krijgt wat je nodig hebt voel je je vaak verdrietig, eenzaam of somber.

Als ik niet durfde vragen wat ik nodig had, misschien wel omdat ik bang was om afgewezen te worden, ging het op een andere manier proberen. Ik ging heel erg zuchten want dan merkten anderen vast wel dat ik hulp nodig had. Of ik ging mopperen, dat ik ook alles alleen moest doen. Ik hoopte dan dat iemand zou zeggen ‘O, zal ik je even helpen’? Maar iemand helpen die zucht en klaagt is niet echt prettig. Dan geef je iets omdat de ander je onder druk zet.

Door Geweldloze Communicatie heb ik geleerd om gewoon te vragen wat ik nodig heb.’ Wil je me even helpen’? ‘Het lukt me niet alleen’. ‘Ik loop vast, wil je met me meedenken’? En wat blijkt, veel mensen vinden het fijn om een ander dus ook mij te helpen.

En wat als iemand nee zegt? Ach eigenlijk zegt niemand nooit alleen maar nee. Ze zeggen alleen ja tegen iets anders. Als ik vraag om hulp en de ander zegt nee dan zegt zij misschien ja tegen rust voor zichzelf, of hij voelt zich niet competent genoeg en denkt dat iemand anders mij beter kan helpen of zij is zelf even druk en wil het wel doen maar op een later tijdstip. Als mijn vraag een echte vraag is en geen eis kan ik weer bedenken of iemand anders mij misschien wel kan helpen. Zonder boos te worden.

Mensen die vragen worden overgeslagen. Inderdaad dus daarom VRAAG!