Ik ben boos. In de krant las ik drie interviews van politieagenten die bij de rellen in Rotterdam hun mannetje stonden. Ze hebben het gered maar vraag niet hoe. Ze kregen vuurwerk en stenen naar hun hoofd, werden uitgejoeld en uitgedaagd. Schoten in de lucht hielpen niet om de woedende, joelende menigte tot bedaren te brengen.
Als ik dat lees word ik heel boos. Heel veel oordelen komen op in mijn hoofd. Zijn ze gek geworden! Oppakken en flink straffen! Laat ze het maar voelen! Stelletjes lozers, hebben ze niks beters te doen dan onze politie en brandweer zo te bejegenen.
Dat komt natuurlijk voort uit mijn behoefte aan vriendelijkheid, orde, rust en veiligheid. En die ander dan, zegt het G.C. stemmetje in mij. Die heeft toch ook behoeften? Dat beweer jij toch altijd in je trainingen? Dat alles wat een mens doet voortkomt uit haar of zijn behoeften? Hoe vervelend ik de strategie ook ervaar die ze kiezen? Door op die manier naar de ‘ander’ te kijken kan ik misschien een stapje dichter bij vrede komen.
Best moeilijk, om me in te leven. Ik ga het toch proberen. Is het behoefte aan autonomie? Iedereen neemt maar van alles van jullie af. Niet meer naar je favoriete voetbalwedstrijd, niet meer ’s avonds naar de kroeg en je wel laten vaccineren of om de haverklap testen terwijl je twijfelt aan het nut? Is het behoefte aan zekerheid. Vertrouwen op eigen keuzes en het eigen lichaam. Zekerheid van een inkomen en dat je baan blijft en dat je niet op zoek hoeft naar ander werk dat weer onzekerheid oplevert? Heb je er behoefte aan om echt gehoord te worden? Over wat er in jouw leven speelt en waar jij het lastig mee hebt?
Het maakt me al wat rustiger als ik er op deze manier over nadenk. Die behoeften aan autonomie en zekerheid begrijp ik goed. Die heb ik namelijk ook. Dat geeft toch een begrip, ook al ben ik niet gelukkig met de tragische manier waarop ze deze behoeften duidelijk maken. Laat dat duidelijk zijn.
