Vandaag werd ik bepaald bij een subtiel verschil in taal maar een groot verschil als het gaat om vrede en rust in je leven. En dat verschil zit in 2 woordjes, namelijk doen of zijn. Doe je vriendelijk of ben je vriendelijk. Doe je vredevol of ben je vredevol.
Ik had een behoorlijke lastige week. Een klant mailde met mij. Hij was zeer ontevreden over een mail die ik had gestuurd. Ik dacht dat het op een misverstand berustte dus belde ik hem op om dat ‘even’ uit de wereld te helpen. Deze man gebruikte toen een paar zinnen waardoor ik behoorlijk werd getriggerd. Een van die zinnen was: ‘Ik leg het je nog één keer uit’. Alle boze gedachten over machtswellustige mannen die vrouwen wel even weg durven zetten kwamen in mij op. Ik probeerde zo vriendelijk mogelijk antwoord te geven maar van binnen was ik helemaal niet vriendelijk en begripvol. Niet in verbinding en ik voelde geen vrede. Ik deed vriendelijk, maar ik was het niet.
Na dat telefoontje heb ik echt nog een paar dagen met een vervelend gevoel rond gelopen. Tot ik bedacht dat het ego was. Ik struggelde niet met die beller Ik struggelde met mijn ego. Ik wilde graag de perfecte uitvoerder zijn. En nu ik dat niet was omdat de opdrachtgever een probleem had zocht ik de schuld van mijn eigen opgelegde perfectionisme bij hem. Hij had mij niet goed behandeld, hij had lelijke dingen gezegd, hij had….. Het vijandsbeeld was er.
Nu heb ik weer rust gevonden door te bedenken dat ik behoefte heb aan harmonie, vrede en ik wil ook graag bijdragen aan dat waar hij mij voor gevraagd had. Misschien nog niet perfect. Oké. Kan ik horen wat hij nodig heeft? Waar zijn zorgen zitten? Kunnen we er samen uitkomen? Ik wil dat wel. Niet omdat ik alles perfect moet doen maar omdat ik het fijn vind om bij te dragen. Zijn boosheid, frustraties zijn van hem en niet van mij. Ik kan wel mijn best doen te luisteren en tot oplossingen te komen.
Wordt vast nog vervolgd.