Ik coach veel mensen. Dat vind ik prachtig om te doen. Met behulp van Geweldloze Communicatie ontdekken wat er precies gebeurt in specifieke situaties. Samen op zoek naar de behoeften in die verschillende situaties. Vaak ontdekken we patronen die al lang zijn ingesleten. Ik ken het ook van mezelf. Ik kies dezelfde strategie in soortgelijke situaties, ook al weet ik dat ik liever een andere strategie zou kiezen. Maar die lijkt mij te eng of te spannend. Ik kies de veilige weg.
Tijdens de coaching oefenen we om eerlijk te uiten. Vanuit de ‘ik-omdat-ik-boodschap’ aan te geven welke behoefte in het geding is.
Vaak komen daar de behoeften waardering. respect, gehoord en gezien worden uit. Logisch. Een diepe menselijke behoefte. Zijn we er eenmaal achter welke behoefte niet vervuld is en hebben we een poging gedaan om eerlijk te uiten wat we nodig hebben dan oefen ik nog wel eens verder met het trapje van behoefte. Je kunt dat ook bij jezelf uitzoeken. Als mijn behoefte aan waardering vervuld is…. wat heb ik dan? Dan heb ik zelfvertrouwen. En als ik zelfvertrouwen heb? Dan voel ik rust. En als ik rust voel? Dan voel ik me blij.
Dus ik kan me blij voelen als mijn behoefte aan waardering vervuld is. En heb ik dan waardering van iemand anders nodig? Of kan ik ook gewoon mezelf waardering geven om wat ik heb gedaan of om wie ik ben?
Ik ben benieuwd naar jouw trapje van behoefte.
Een mooie om over na te denken. Mezelf waardering geven????
Nooit gedaan, nooit aan gedacht! Dat doe je toch niet?, vanuit wat er rotsvast inzit.
Doe maar gewoon en blijf bescheiden, week hard en help anderen.
Misschien toch mezelf gaan waarderen👍😉
Ik lees ‘Levenskunst. Van de Romeinse Stoicijn Seneca. Hij twijft aan het bestaan, of tenminste het nu, van die zgn. ‘diep menselijke behoefte’. ‘De behoefte om gezien te worden’ is volgens hem gewoon een gebrek aan zelfvertrouwen. Een gebrek aan karakter. Een garantie ook dat je daardoor afhankelijk wordt van anderen. Want beledigingen en complimenten zijn loten aan dezelfde stam. Laat je niet raken door beledigingen, en dus verlang niet naar complimenten. Slechts: die het goede. Dan gaat dat verdriet allemaal aan je voorbij.
Zo bijzonder hoe je altijd weer op meerdere manieren kunt kijken naar hetzelfde.
Klopt Albert. Ervaar vrede in jezelf en leef vanuit eigen bewuste keuzes. Dan heb je geen complimenten nodig. Een compliment is ook een oordeel in een suikerlaagje